Het roer moet om in het voortgezet onderwijs. De samenleving vraagt om anders opgeleide jongeren. Dat is recentelijk versterkt door de coronacrisis. Denk aan het nut van aanleren van creativiteit en omgaan met onzekerheid. Leerlingen lijden onder een terreur van cijfers en toetsen en zijn onvoldoende gemotiveerd. Terwijl motivatie nu juist een onontbeerlijk ingrediënt is voor effectief leren. Docenten hebben te weinig vrije ruimte en ervaren een te grote werkdruk, waardoor hun werkplezier afneemt.
Het kan anders, het kan beter. In dit boek schets Michiel Verbeek de fictieve school Stellalusat. Het systeem op deze school is ingericht op persoonlijke ontwikkeling en groei met eigenaarschap voor leerlingen in de keuze van workshops met docenten als gids in individuele maatwerkprogramma's.
In het huidige voortgezet onderwijs wordt veel talent van jongeren in de formatieve jaren vermorst, terwijl jongeren in die periode buitengewoon veel interessante capaciteiten hebben. Op de fictieve school Stellalusat zijn geen toetsen en examens. Een leerling wordt niet in een cijfer afgemeten ten opzichte van het gemiddelde, maar het geleerde, het gemaakte werk en de directe feedback van docenten, externen en medeleerlingen komen in een persoonsdossier in de vorm van een persoonlijke website.
Aan het eind van het boek vraagt Verbeek welke directeuren of bestuurders het aandurven om een school als Stellalusat aan te bieden. Docenten en leerlingen verdienen het!