Voor er in Duisburg zes Calabrezen werden vermoord, beschouwden veel redacteuren mijn interesse voor de maffia als een persoonlijke afwijking, een gril - alsof ik mij op een ridicuul thema had gestort, alleen te vergelijken met interesse voor het leven van miereneters, een neiging die met een zekere toegevendheid werd behandeld: vooruit, als ze per se over de maffia wil schrijven, laat haar in godsnaam dan maar, als ze de volgende keer maar weer iets over Toscane schrijft.
En toen vond de slachting in Duisburg plaats. Mijn telefoon hield niet meer op met rinkelen. Iedereen wilde me naar Calabrië sturen. Onlineredacties, weekbladen, maandbladen.
"Heeft u niet een maffioso bij de hand, die u snel even kunt interviewen?" vroeg een redacteur mij. Iedereen wilde plotseling alles over de maffia weten, in hoeverre de cosa nostra verschilde van de camorra, of het werkelijk denkbaar was dat slachtingen zoals die in Duisburg vaker voor zouden komen? Ik hoorde mijzelf uitleg geven en doceren - dat het begrip maffia eigenlijk alleen betrekking heeft op de Siciliaanse cosa nostra; dat de Calabrese maffia 'ndrangheta heet en op dit moment de meest succesvolle Italiaanse criminele organisatie vormt naast de Napolitaanse camorra die, anders dan de streng verticaal hiërarchisch opgebouwde Siciliaanse cosa nostra, juist horizontaal georganiseerd is, wat tevens de verklaring is voor de voortdurende bende-oorlogen, iedereen wil er de baas zijn, dat gaat niet zonder doden; en op de Apulische Sacra Corona Unita, de jongste maffia-organisatie van Italië, die pas in de jaren tachtig is ontstaan.