'Het ene doel van God' is een belangrijk en baanbrekend standaardwerk met betrekking tot het evangelisch universalisme. Als Gereformeerd predikant gaat Jan Bonda de confrontatie aan met een fundamenteel leerstuk uit de reformatorische, maar ook de evangelische traditie. Het leerstuk van de altijddurende straf/pijniging van de ongelovigen in de hel. Hij kiest hiervoor een pastorale invalshoek. Hij wordt geconfronteerd met een gemeentelid wiens broer al op jonge leeftijd zonder God was overleden. Moest ze er maar in berusten dat hij voor altijd verloren was? Ze kon het niet. Jan Bonda vraagt zich in dit boek hardop af of de Bijbel echt leert dat we moeten berusten in de verlorenheid van onze geliefden. Past dit in het bijbelse denken, past dit bij het karakter van God? Voor de beantwoording van deze vraag begint Bonda bij de kerkgeschiedenis. Hierin komt hij tot de conclusie dat de leer van een eeuwige straf een heidens denkbeeld is dat via kerkvader Augustinus in de Westerse Kerk de dominante leer is geworden. Vervolgens gaat Bonda in de Bijbel op zoek naar antwoorden.

Zijn conclusie op grond van een brede bestudering van dit thema vanuit de thora, de profeten en de brief van Paulus aan de Romeinen, is dat de bijbel zeker geen berusting leert voor gestorven ongelovige geliefden. In tegendeel, door de hele Bijbel heen loopt de rode draad van de grenzeloze hoop en de grenzeloze liefde van de God van Israël. Hoop die niet eindigt bij de dood, maar die doorgaat tot de laatste verloren zoon of dochter thuis is gekomen.
Een boek om te lezen met je hart en met je verstand. Een boek om blij van te worden. Een boek voor mensen die denken: ‘Is dit niet te mooi om waar zijn?’. Een pleidooi voor een God die het beste voor heeft met ieder van Zijn schepselen en die in Jezus niet ophoudt met zoeken, totdat het laatste verstokte hart zacht wordt van de liefde van God.