De naam van de Franse psychoanalyticus Jacques Lacan (1901-1981) roept bij velen het beeld op van een visionaire denker die in een veelgelaagd discours aantoont dat wij onszelf niet begrijpen, dat ons diepste zelf geconstitueerd wordt door de Ander en dat vervulling van onze diepste verlangens ons voortdurend ontsnapt. Bij anderen roept dezelfde betekenaar het beeld op van een warrige raconteur die een vorm van conceptueel surrealisme bedreef dat velen ten onrechte voor zinvolle filosofie of op z¿n minst zinvolle kritiek op gangbare filosofie hebben opgevat. In talloze boeken en artikelen wordt de eerste visie verdedigd. In dit boek verdedigt Filip Buekens dat enkel het tweede beeld accuraat is. Hij laat bovendien zien dat veel interpretators van Lacan de conceptuele glissando`s, drogredenen, absurde generalisaties en vreemde excursies in de logica niet in vraag stellen en mateloze interpretaties creëren die de op zich al vreemde stellingen van Lacan uitvergroten tot volstrekt absurde beweringen. Samen met Lacan miskennen zijn verhelderaars (die meestal niets verhelderen) de metafilosofische deugden van zorgvuldigheid en accuraatheid.Dit provocerende boek richt zich zowel tot psychoanalytici, filosofen als menswetenschappers die menen dat (Lacaniaanse) psychoanalyse ¿inzicht in het leven¿ zou verschaffen. Het biedt een andere kijk op een Franse denker die veel te lang op handen is gedragen. Het boek bevat bovendien een stevig onderbouwde kritiek op populair postmodern gedachtengoed, en is bijgevolg van belang voor filosofen, psychologen, psychoanalytici en iedereen die in de geschiedenis van het postmoderne denken geïnteresseerd is.