De Perzische poëzie is een van de rijkste in de wereldliteratuur. In ruim duizend jaar heeft zij grote dichters voortgebracht als Ferdousi, Omar Chajjaam, Nezami, Roemi, Saadi en Hafez. Hun werk is in veel talen nagevolgd en vertaald, bijvoorbeeld in Goethes beroemde Divan en in de Rubáiyát van Fitzgerald. In Nederland heeft deze verfijnde en aansprekende poëzie de dichters Bilderdijk, Leopold en Boutens geïnspireerd. De eerste Perzische dichters leefden twee eeuwen nadat Perzië door de Arabieren was geïslamiseerd. Zij maakten zich los van de Arabische poëzie en schiepen nieuwe vormen en genres: naast lofdichten van hofdichters, verhalende poëzie over koningen en helden uit voorislamitische tijd en over beroemde liefdesparen, korte liefdesgedichten (ghazals), kwatrijnen vol levenswijsheid en lange leerdichten met een schat aan verhalen. Al deze dichtvormen zijn ook gebruikt door de Perzische mystieke dichters aan wie de cultuur van de islam veel te danken heeft. Een karavaan uit Perzië brengt voor het eerst een ruime keuze van lyrische en verhalende, wereldse en religieuze, korte en lange gedichten in directe vertaling. Waar nodig zijn de vertalingen toegelicht. J.T.P. de Bruijn (1931) was tot 1995 hoogleraar Perzisch aan de Universiteit Leiden en publiceert vooral over de klassieke Perzische literatuur. Van zijn hand verscheen een vertaling van Saadi's beroemde De rozentuin (Bulaaq, 1997), een tekst in proza met veel korte gedichten. Over zijn vertaling van Saadi's Rozentuin schreef De Volkskrant, 'nuchter Nederlands, maar met poëtische precisie.'