Arnold Marc Gorter, geboren in Almelo, woonde en werkte vooral in Amsterdam. Het natuurschoon van de Achterhoek, Drente en van zijn geliefde geboorteland Twente bleef echter altijd zijn belangrijkste inspiratiebron. Zijn eerste exposities – rond 1890 – kregen meteen bijval van zowel publiek als pers. Gorters werk vertoonde aanvankelijk verwantschap met de Haagse School, maar later ontwikkelde hij geheel eigen opvattingen. Hij liet zich niet afleiden door ontwikkelingen in de kunst en schilderde voornamelijk herfst- en winterlandschappen, waarmee hij streefde naar stemmingsvolle verbeeldingen van de natuur. Kenmerkend voor Gorters werk zijn een dikke, doorwerkte verfstructuur en strakke, hoekige composities in sobere kleuren. Hij schilderde veel buitenstudies, maar componeerde grote schilderijen toch vooral vanuit zijn verbeelding. Soms waren dit enorme doeken, waarmee hij op grote internationale tentoonstellingen veel succes oogstte. Zijn grensoverschrijdende populariteit maakte dat hij bij leven al vervalst, gekopieerd en geïmiteerd werd. Deze monografie is het resultaat van nieuw onderzoek, dat veel nieuwe feiten opleverde over de verhoudingen in de kunst rond 1900. Aan bod komen kunstenaarsverenigingen (waarvan Gorter ook voorzitter was), internationale tentoonstellingen, Piet Mondriaan, Simon Maris en andere bevriende schilders. De auteur gaat in op Gorters contacten met kunsthandel F. Buffa en met koningin Wilhelmina, met wie de kunstenaar in 1922 een schilderreis van vijf weken langs de Noorse kust maakte.