Ondanks hun reputatie van traagheid, matige rijeigenschappen en gebrek aan comfort kunnen de Amsterdamse drie-assers beschouwd worden als de eerste moderne stadstrams in het Nederland van na de Tweede Wereldoorlog. Voorzieningen als elektrische vouwdeuren en een passagierscirculatiesysteem met zittende conducteur waren in ons land nog niet eerder toegepast. Tijdgenoten, zoals de Haagse 200én en de Rotterdamse Allans, waren nog traditioneel van indeling, met een lopende conducteur. Wel wonnen deze het met betrekking tot comfort en rijeigenschappen van hun Amsterdamse collega's, hetgeen hoofdzakelijk te wijten was aan de zuinigheid van de Amsterdamse politiek, die voor een dubbeltje op de eerste rang wilde zitten.\nDit boek bevat \"in a nutshell\" de volledige levensloop van dit enigszins verguisde, maar voor Amsterdam zo karakteristieke materiaal. Voorts wordt stilgestaan bij plannen en pogingen bestaand materieel analoog aan de drie-assers te moderniseren, waaraan het GVB uiteindelijk een aantal interessante producten van huisvlijt overhield, zoals \"Utrechtenaar\" 12 en een zestal verbouwde \"blauwen\". Het geheel wordt ingeleid met een terugblik op de oorlogsjaren en de gevolgen daarvan voor materieel en infrastructuur, waarbij ook in de keuken van andere trambedrijven wordt gekeken. \nHet boek is verlucht met circa 250 voor een deel nog nooit gepubliceerde foto's, volgens de huidige standaard vervaardigde materieeltekeningen, lijnennetkaartjes en documenten.