In 'Mattheüs de schriftgeleerde' wordt de ontdekking gedaan dat het bijbelboek Mattheüs eigenlijk een verklarende uitleg is bij het evangelie naar Marcus. Daardoor valt er een geheel nieuw licht op dit geschrift. Mello laat zien hoe Mattheüs na de verwoesting van de tempel het jodendom in een nieuwe ruimte ziet. De stille aanwezigheid van de God van het Verbond zet zich voortaan voort in de Heer Jezus, die met ons is tot aan het einde van de geschiedenis. Mattheüs probeert met deze uitleg de spanning die er in de eerste eeuwen tussen het rabbijnse jodendom en de messiaanse kerk bestond, weg te nemen. Daarmee wordt dit oude, bijbelse geschrift opeens weer actueel en blijkt het een goede dienst te kunnen bewijzen bij spanningen tussen joden en christenen. Mello zet allereerst het bijbelboek terug in de tijd; hij laat zien hoe het eerste evangelie zich verhoudt tot bestaande joodse geschriften en het rabbijnse jodendom van zijn tijd. Bovendien laat hij voelen, hoe de lezer van dit evangelie als het ware voortdurend bij het project van Mattheüs wordt betrokken; het is alsof je over de schouder van de evangelist meekijkt en zelf bij de vragen en de antwoorden betrokken raakt. De exegetische werkwijze van Mello is grondig; hij betrekt je nauw bij de hebreeuwse en griekse achtergronden van Mattheüs als schriftgeleerde en bij zijn technieken als schrijver. Hij doet dit steeds op een heldere, uiterst vriendelijke en sympathieke wijze, waarbij alle exegetische stappen ook steeds voor de leek verantwoord worden. Daardoor kan dit boek voor onervaren lezers worden tot een vrijwel altijd boeiende introductie in het lezen van de Schrift, in de kennismaking met een woord dat van begin tot einde vernieuwt.