Schrijversprentenboek nummer 30, in Indïe geweest, bevat drie essays en tientallen foto’s over leven en werk van drie ‘Nederlands-Indische’ schrijvers: Maria Dermout (1888-1962), Beb Vuyk (1905) en H.J. Friedericy (1900-1962).
Alle drie de schrijvers woonden in de nadagen van het Nederlands koloniaal bewind in Nederlands- Indië en publiceerden hun Indische verhalen vooral in de jaren veertig en vijftig. De onafhankelijkheid van Indonesië werd tijdens hun leven gerealiseerd. Alleen Beb Vuyk voelde zich direct verbonden met het onafhankelijke Indonesië; de anderen keken vanuit Nederland, met meer of minder geestelijke afstand, toe.
Door de verschillende achtergrond en werkwijze van de drie auteurs komt uit hun werk een Indië met vele facetten naar voren. Zowel Maria Dermoût als Beb Vuyk hebben op de Molukken gewoond, zij het onder totaal verschillende omstandigheden. Maria Dermoût woonde als vrouw van een Nederlands rechter op het hoofdeiland Ambon; Beb Vuyk, zelf Indo-Europees, was getrouwd met een Indo-Europese planter op het veel primitievere Boeroe. Friedericy is bestuursambtenaar geweest op Celebes, het huidige Sulawesi. Allen hebben korter of langer op Java vertoefd.
De verhalende stijl van Vuyk (Het laatste huis van de wereld) en Friedericy (De raadsman) is buitengewoon onderhoudend, zij het nuchter en zakelijk; die van Dermoût (De tienduizend dingen) is heel anders: invoelend en lyrisch. Alle drie zijn ze beïnvloed door de orale traditie. Al deze aspecten komen, in woord en beeld, aan de orde in in Indië geweest.
Dit is het boek bij de gelijknamige grote tentoonstelling in het Letterkundig Museum te Den Haag (oktober 1990-maart 1991).