Ondanks alles wat we met Belgische jongeren van Marokkaanse afkomst hebben zien gebeuren in Molenbeek, Vilvoorde, Antwerpen, Charleroi en Verviers, worden investeringen in armoedebestrijding, huisvesting, medische verzorging en intercultureel onderwijs nog steeds negatief geëvalueerd als economisch niet rendabele staatsuitgaven. Deze bedrijfsmatige opvatting heeft er mede toe bijgedragen dat het toekomstperspectief van waardevolle jonge mensen kon worden bepaald, geïnspireerd en aangestuurd door religieus fanatisme, dogmatisch denken en radicalisering. Als schrijver mocht je dan al in een theatertekst uitdrukking hebben gegeven aan het gevoel van onbegrip, hopeloosheid en uitzichtloosheid waardoor deze jongeren in de criminaliteit werden gedreven. Je mocht dan al hebben gemerkt dat een aantal onder hen probeerde om op een constructieve manier met hun problemen om te gaan, je kreeg vanuit het beleid te horen dat het je ontbrak aan zin voor realiteit. Alsof je dat nog niet wist. Nochtans toonde een theater als de KVS hoe de wanhoop van jongeren kon worden weggehaald uit de straatcriminaliteit. La vie commence à Molenbeek en Braise d'amour brachten hun persoonlijke en onverwacht veelzijdige visie op de werkelijkheid naar de publieke scène tijdens uitverkochte voorstellingen. Zonder enige vorm van terughoudendheid toonden jonge mensen hoe ze dachten over hun omgeving en hoe ze bereid waren om zich in te zetten voor meer gerechtigheid en voor een betere wereld. Duidelijk bleek met hoeveel engagement een nieuwe generatie in Molenbeek vorm en inhoud wenste te geven aan de toekomst van België. Alleen moest je in staat zijn om dat in hun houding te lezen en het in hun woorden te horen. Alleen moest je in staat zijn om zelf opnieuw 16 jaar te worden. Alleen moest je in staat zijn om van hen te houden. Niet zoveel later bleek dat Syrië bombarderen eenvoudiger was.