De prachtige nieuwe bundel van een sprankelende melancholicus



‘Ik heb gisteren van Evert een prachtig boek gekregen: Ouderen zijn het gelukkigst, de verzamelde gedichten van Anton Korteweg. (…) Ze gaan wel, want ze rijmen niet.’ Hendrik Groen in Zolang er leven is



Hij golft, hij bridget, stemt op de VVD,

steunt het Cultuurfonds, Vriend van de UB,

hij kromp inmiddels drie, vier centimeter

en is daar niet eens ongelukkig mee



En dichten doet hij gelukkig ook nog steeds! In Het leven deugt. Althans op onderdelen schetst Anton Korteweg met lichte pen een melancholiek doch vrolijk beeld van zijn jeugd, de tellende ouderdom en alles daartussenin. Leuker kan Anton Korteweg het nu al dertien bundels lang niet maken. Want het leven mag dan wel op onderdelen deugen, als geheel blijft het te wensen overlaten.





De pers over Anton Korteweg



‘Zo lees ik in moeilijke dagen Anton Korteweg. En dan kan ik mijn geluk weer aan.’ Herman de Coninck in De Morgen



‘Heerlijke poëzie waarin voortdurend die ene belangrijke vraag aan de orde is: is het hier de moeite waard of niet? (…) Anton Korteweg is de pleitbezorger, om niet te zeggen de kampioen van de kortstondigheid.’ Luuk Gruwez in De Standaard



‘Een van de aangenaamste Hollandse dichters is Anton Korteweg, een te burgerlijk calvinist om in dit tranendal op verlossing te mogen hopen, en dat weet hij verdraaid goed.’ Arjan Peters, de Volkskrant



‘De nieuwe Korteweg is uit – dat betekent voor mij zo eens in de drie, vier jaar een snelle gang naar de boekhandel.’ Frits Abrahams in NRC Handelsblad



‘Toen ik hem op een poëziefestival zag – slepend been, tic in het gezicht – was ik helemaal verbaasd: hoe die man erin slaagt om zo monter oud te worden en daar al een leven lang zo lichtvoetig verslag van doet.’ Wim Brands, VPRO Boeken



‘Melancholie van authentieke kwaliteit.’ Rob Schouten in Vrij Nederland