Suriname is een land vol vertellers, in minstens vijftien talen. Eeuwenoud zijn vaak de vertellingen die mondeling werden overgeleverd door Indianen, Bosnegers, Creolen, Javanen en Hindostanen. Geschreven verhalen zijn meestal van jongere datum. Lange tijd was de kolonie Suriname alleen maar een wingewest, maar aan het einde van de achttiende eeuw begonnen er ook mensen in Suriname met grote betrokkenheid en liefde voor hun eigen land te schrijven. Tot aan de jaren vijftig van de twintigste eeuw bleven het enkelingen die prachtige verhalen schreven; de bekendste onder hen: Albert Helman. Daarna kwam de Surinaamse literatuur pas goed op dreef. Schrijvers als Bea Vianen, Leo Ferrier, Edgar Cairo en Astrid Roemer vonden ook buiten hun land van herkomst een groot publiek, maar hun generatie is inmiddels weer opgevolgd door een groep jongeren die met andere middelen een andere tijd onder woorden brengt.

Mama Sranan bundelt de Surinaamse verhaalkunst van de vroegste tijden tot nu. Prachtige orale vertellingen van twaalf Surinaamse bevolkingsgroepen gaan aan het gedreven proza vooraf. Alle belangrijke schrijvers zijn vertegenwoordigd, soms met nieuw werk. Uit allerlei bronnen zijn tot nu toe onbekend gebleven verhalenschrijvers naar boven gekomen en uit een aantal boeken is hier voor het eerst een fragment in het Nederlands vertaald. Veel van het opgenomen werk is nooit eerder in boekvorm verschenen.