Het vijfde deel van Frida Vogels' dagboek geeft een terugslag te zien na de betrekkelijke euforie van de jaren ervoor. Het leek erop dat de schrijfster een eigen plaats had gevonden in de wereld die sinds haar Italiaanse huwelijk haar wereld is geworden, maar dat blijkt een illusie. Ze heeft in bijna tien jaar in Italië noch vijanden, noch vrienden gemaakt. Haar relaties met haar broer en met haar enige eigen Italiaanse vriendin zijn stukgelopen. Haar onmacht om contact met anderen te maken schept nu een leegte om haar heen die zelfs Enzo, haar man, buitensluit. Ze geeft toe aan een groeiende neiging om zich voor hem te verbergen en trekt steeds vaker uit op eenzame wandelingen. Dat gaat zo ver dat ze zelfs een paar weken alleen in Parma doorbrengt om te wandelen en te schrijven.
Schrijven is voor Frida Vogels vóór alles de bevrijdende handeling zelf. Ze bestemt Kanker, haar verhaal over het familiedrama in Enzo's ouderlijk huis uitsluitend voor Enzo zelf en voor haar twee Nederlandse vrienden.
In Kanker beschrijft Frida Vogels het krampachtige gedrag van haar hoofdpersoon Berta met geen ander doel dan zichzelf te begrijpen. Uitgangspunt en uitkomst van haar verhaal is Berta's verbondenheid met Stefano. Dat wil ze haar drie lezers laten zien.
Kanker schrijven kost haar zo'n moeite dat het werk eraan maar langzaam vordert. Tegelijkertijd loopt de spanning in het dagboek op.