Dit overzichtswerk beschrijft vierduizend jaar geschiedenis van de sterrenkunde, vanaf de zonnetempel van Stonehenge tot en met de ontdekking van het uitdijende heelal door Edwin Hubble. Het boek schetst astronomische waarnemingen en ontdekkingen aan de hand van prachtige historische schilderingen, foto's en moderne telescoopbeelden.

De Leidse astronoom Harm Habing laat zien dat de mens zich al duizenden jaren voor het begin van onze jaartelling afvroeg, wat de bewegingen van de hemellichamen betekenden. De oude Grieken stelden zich voor dat de aarde het middelpunt van de kosmos was waar alle hemellichamen omheen draaiden. Dit beeld hield bijna tweeduizend jaar stand, maar halverwege de zestiende eeuw presenteerde Copernicus een nieuw wereldbeeld dat de zon centraal stelde. In de volgende anderhalve eeuw werd dit inzicht algemeen aanvaard - dankzij de bijdragen van genieën als Kepler, Galilei, Huygens en Newton, maar ook dankzij de uitvinding van de telescoop. Langzaam ontstond het besef dat het universum bezaaid is met sterren - elk vergelijkbaar met de zon, maar heel ver weg.

Aan het begin van de twintigste eeuw volgde een tweede sterrenkundige revolutie, toen bleek dat onze zon één van miljarden sterren is in een melkwegstelsel dat zelf weer één van de miljarden melkwegstelsels in het heelal is. Ook werd ontdekt dat het heelal niet statisch is: de melkwegstelsels verwijderen zich van elkaar doordat de ruimte uitdijt. Ons heelal kan worden beschreven met de algemene relativiteitstheorie van Einstein, een ontwikkeling waaraan de Nederlandse sterrenkundige Willem de Sitter en zijn Belgische collega Georges Lemaître belangrijk hebben bijgedragen.