Hij stond vooraan in de rij te wachten voor de deur van de Koepel, ongeduldig. De Koepel is de grote hal in het Dolfinarium Harderwijk waar de dolfijnenshows gegeven worden. Ik had deze dag de eer - voordat ik samen met de dolfijnen het water in ging - om de bezoekers welkom te heten. De deur ging open en hij wurmde zich er als eerste doorheen. Een beer van een vent was het, met een buik die over zijn broekriem hing en een ruige kop. Met grote stappen kwam hij op me af. Hij stak zijn grote ruwe hand uit en na een kort moment van schrik sloeg de opluchting toe: hij wilde me gewoon een hand geven. Hij was van het type bouwvakker of havenwerker maar 't zou ook zomaar een boer kunnen zijn. Toen hij begon te praten verraadde hij dat dat laatste waarschijnlijk niet het geval was: deze man was duidelijk geboren en getogen in Amsterdam. Hij praatte niet, hij schreeuwde: 'Hee wijffie,' riep hij, 'hoe laat gaan ze springen? Die kapsonesmakrelen?'

Toinny Lukken laat in dit schitterende boek een keur van verhalen de revue passeren over haar vak als dierentrainer. Onervaren en even onverschrokken stak ze als 20-jarige haar hoofd in de bek van een orka. Dat was voor haar de aftrap naar een lange carrière, waarin ze een keur van dieren trainde met wel een duidelijke doelstelling: het dierenwelzijn verhogen en stress reduceren. Bovendien moest het dier er zelf ook plezier aan beleven. Toinny Lukken is heel stellig over trainen: Elk dier kan getraind worden. De verhalen in dit boek gaan over zeezoogdieren (orka's, dolfijnen, zeeleeuwen), dierentuindieren (apen, olifanten, neushoorns, giraffen), erfdieren (geiten, paarden, kippen, koeien) en huisdieren (honden, katten, goudvissen). Leerzame en vermakelijke geschiedenissen.

Met een voorwoord door Gertwim de Haas (Aeres MBO Barneveld) en Marten Foppen (Dolfinarium Harderwijk)