Onleesbaar: dat woord dient zich spontaan aan als men dit overzichtswerk van de sculpturen van Peter Buggenhout wil omschrijven. Dit kijkboek op groot formaat was een ideale gelegenheid om grote afbeeldingen van Buggenhouts werk te confronteren met verhelderende essays. In plaats daarvan werd Sofie Van Loo gevraagd een tekst te produceren, die zo bol staat van opgeblazen syntaxis en ondoorgrondelijk jargon (onder meer ontleend aan het werk van Bracha L. Ettinger, die eerder ook al centraal stond in Van Loos labyrinthisch tekstproduct voor de tentoonstelling 'Gorge(l)') dat de lezer er simpelweg niet doorheen komt. Van Loo produceert een woordenbrij over Buggenhouts werk, dat ze omschrijft als een oeuvre 'in the mode of pre-linguistic and post-linguistic language or as a rotated affective, non-cognitive gaze or of Bracha L. Ettinger's matrixial "borderlinking" time-space'. Zo gaat het maar door, pagina na pagina, toegelicht met een keur aan voetnoten en voetnoten bij voetnoten (bovendien aangeleverd door verschillende mededenkenden) die het geheel voorbij iedere grens van begrippelijkheid voeren. Nochtans opent het boek zo aangenaam met een interview waarin Buggenhout in heldere taal zijn praktijk toelicht. Dat interview roept evenwel ook vragen op, en de bijdrage van een criticus zou een goede gelegenheid zijn om die uit te werken. Zo kan je vragen stellen rond de invloed van primitieve kunst op Buggenhouts werk, over de rol van de toeschouwer in betekenisstichting (Buggenhout laat interpretaties graag open),over de rol (en rehabilitatie) van het abjecte in dit oeuvre en over de onwereldse atmosfeer van Buggenhouts werk (wat zich ook uit in de titel van het boek, die een verkeerd herinnerd citaat uit het bevreemdende Blue Velvet van David Lynch is). Helaas, er komen geen antwoorden en al helemaal geen inzicht. Wat blijft, zijn vele prachtige en paginagrote illustraties van een weerbarstig oeuvre waarin het organische centraal staat en vaak verontrustende vormen aanneemt. Een oeuvre dat veel complexe interpretaties kan openen, die echter geen van alle op een interessante wijze worden opgenomen of toegelicht door Van Loo, wier bijdrage zich schaamteloos wentelt in haar eigen solipsisme. Niettemin heeft dit boek een zeker pedagogisch nut als voorbeeld van hoe men vooral niet over kunst dient te schrijven. [Christophe Van Eecke]