Sinds Jacob Burckhardt in zijn De cultuur der Renaissance in Italië uit t86o een paragraaf wijdde aan 'de positie van de vrouw' is er heel wat geschreven over de vrouw in de Renaissance. Biografieën verschenen over Isabella d'Este, over Elisabeth t en over vele andere befaamde vrouwen uit de zestiende en zeventien, de eeuw. De talrijke geschriften over het vrouwelijk geslacht uit deze periode werden bestudeerd, en ook wat vrouwen zelf geschreven hadden, werd voor het voet licht gebracht.

Niet bij iedereen leidde dat tot instemming met Burckhardts gedachte dat vrouwen net als mannen typische vertegenwoordigers geweest waren van de 'renaissancistische persoonlijkheid'. Sommigen vonden zelfs dat er voor vrouwen helemaal geen Renaissance bestaan had. En dit debat gaat ook nu nog voort, hoewel de toonzetting misschien iets minder polemisch is dan een aantal jaren geleden.

Dit boekje is niet alleen een bijdrage aan de gedachten, wisseling over de positie van de vrouw in de Renaissance, maar ook een leidraad in de discussie die hierover al meer dan een eeuw gevoerd wordt. De lijnen van dit debat worden in een historiografische inleiding uiteen, gezet, en een uitgebreide bibliografie biedt de lezer de mogelijkheid zich verder te oriënteren. Er wordt ook nieuw onderzoek gepresenteerd. Vier auteurs behandelen verschillende aspecten van het onderwerp: Nederlandse dichteressen uit de Gouden Eeuw, Johan van Beverwijcks verhandeling over vrouwen, autobiografieën van Spaanse religieuzen, en opvattingen over moederschap.