Het is mogelijk in Charms een Russische schrijver in de traditie van Gogol, Dostojevski en Tsjechov te zien. Evengoed mag men Charms een meester van het absurdisme noemen, naast Ionesco en Beckett, of kan men in hem een Paul van Ostaijen-achtige dadaïst ontdekken. Deze vertegenwoordiger van de avantgardistische Russische kunstenaarsgeneratie die in de jaren dertig door de stalinistische terreur werd weggevaagd, groeide in de jaren tachtig uit tot een cultfiguur in Rusland en daarbuiten.
Daniil Charms (1905-1942), wiens eigenlijke naam Joevatsjov was, moest als auteur van kinderversjes aan de kost zien te komen. Tijdens zijn leven werd er van zijn eigenlijke werk nauwelijks iets gepubliceerd. In 1941 werd hij gearresteerd en in gevangenschap kwam hij om. Charms' grote kracht als prozaschrijver ligt in zijn onthutsende inzicht in de ongerijmdheid van het leven en de grillige spelingen van het lot. In zijn proza beeldt hij een lege wereld uit, gekenmerkt door willekeurig geweld en depersonalisatie. Hij is een meester van de zwarte, vaak naar het perverse neigende humor. In zijn dagboekaantekeningen en brieven is te lezen wat er achter Charms' worsteling met de beangstigende dagelijkse werkelijkheid schuilging: het zoeken naar een eigen ordening en systeem, de zucht naar zuiverheid en beknoptheid, de interesse in het getal, de eerbied voor het wonder.