Katholieke ziekenhuizen waren oorspronkelijk liefdadige instellingen. Zo ook het in 1827 gestichte St.-Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. De Zusters van Liefde, die hun verpleegkundige werk belangeloos verrichtten, waren bij uitstek de vertegenwoordigsters van de caritatieve mentaliteit. In deze wereld deed een eeuw geleden de medische techniek op bescheiden wijze haar intrede, in de vorm van operatiekamers en röntgentoestellen. De medisch-technische evolutie, de opkomst van de ziekenfondsen en de ontkerkelijking hebben de liefdadigheid vrijwel uit de ziekenhuizen verdreven. Tegenwoordig zijn het centra waar medische specialisten met behulp van moderne, geavanceerde apparatuur bijzondere staaltjes van hun kunnen vertonen.

In de geschiedenis van het St.-Elisabeth Ziekenhuis neemt de overgang van liefdadigheid naar hightech een prominente plaats in. Rozen van Elisabeth beschrijft de enerverende historie van dit vooraanstaande ziekenhuis. In de negentiende eeuw vonden de zusters het geloof zeker zo belangrijk voor de genezing van de zieken als verpleegkundige zorg, maar toen het St.-Elisabeth Ziekenhuis in 1929 aan de Jan van Beverwijckstraat zijn deuren opende, was de specialistische geneeskunde al in opmars. Na de Tweede Wereldoorlog bouwde geneesheer-directeur J.B. Stolte het Elisabeth uit tot een top-ziekenhuis dat met zijn superspecialismen patiënten uit heel Zuid-Nederland trok. Omdat het ziekenhuis uit zijn voegen barstte, werd eerst in 1966 het Maria Ziekenhuis geopend en verhuisde het Elisabeth vervolgens in 1982 naar de huidige locatie. Tegenwoordig vervult het Elisabeth tal van bovenregionale functies.

In Rozen van Elisabeth komen patiënten en medewerkers uitgebreid aan het woord. We lezen de verhalen van de timmerman wiens hart bij de carnavalsvereniging lag; van de religieuze zuster die de leiding over de polio-afdeling had; van de zoon van de directeur die zelf kno-arts werd en van de oogpatiënt die in de jaren zestig een half jaar in het ziekenhuis lag.