PAUL DE WISPELAERE (1928) heeft het autobiografische en essayistische schrijven in ons taalgebied vernieuwd en met elkaar verbonden, in de traditie van Roland Barthes. Telkens staan de expressie en de schriftuur, de vormkracht dus, centraal. En in beide gevallen fictionaliseert de schrijver het leven of het boek waaraan hij refereert. De genrevermenging die daaruit ontstaat, is de literaire vertaling van zijn ambivalentie, die een levensprogramma wordt en die hij cultiveert als het waarmerk van zijn persoonlijke vrijheid.

Dat wordt voor het eerst echt duidelijk in zijn essay-roman PAUL-TEGENPAUL 1969-1970 (1970), een verslag van twee jaar leven, lezen en schrijven. Kiezen tussen het volle leven en de roes van de literatuur kan en wil hij niet. De tuin van de natuur, de tuin van de taal: de twee territoria vallen samen in de mythische beleving van de auteur, die daarmee tekeergaat tegen de rampzalige geschiedenis van de mens. Paul tegen Paul. Er is de uitbundige, vitale Paul, die van het leven houdt, van vrouwen, de natuur, de wulpse katers. Er is ook de gepassioneerde literaire Paul, 'ikzelf, acteur en toeschouwer, als een borstbeeld uitstekend boven de schrijftafel'. Zo komt de lezer niet alleen in contact met de opvallend mooie Gerda en de adembenemende, jong gestorven Bérénice, maar ook met warme en inlevende beschouwingen over geliefde schrijvers: Gustave Flaubert, Jacques Hamelink, Ivo Michiels, Paul Valery...

Dc Wispelaere was hoogleraar aan de Universitaire Instelling Antwerpen, redacteur van vele tijdschriften, criticus en tv-figuur. In 1998 werd hij voor zijn hele oeuvre onderscheiden met de Prijs der Nederlandse Letteren.