MAURICE D'HAESE (1919-1981) heeft slechts drie boeken gepubliceerd, maar wat een talent! Paul de Wispelaere schreef dat de auteur in zijn bundel (1961) opviel door 'zijn poëtische beeldkracht, zijn vermogen tot het scheppen van een verrukkelijke, dichterlijke tragiek, zijn humor en zijn levendige observatie'. D'Haese behoorde tot de redactie van het tijdschrift Tijd en Mens, waarvan Jan Walravens de oprichter was. Beiden hebben een vrij beperkt oeuvre geschreven, dat doordrongen is van existentialistische levensvragen. 'Waarom werden wij geboren en moeten wij leven? Wij weten het niet.'

Anders dan in zijn twee romans, relativeert D'Haese in zijn verhalen de levenswalg door zijn surrealistische humor en dichterlijke verbeelding. De personages worden geslingerd tussen 'het radeloos, onontkoombaar aanvaarden van een ruwe wereld en het diepe heimwee naar een heidens, naakt en zinnelijk bestaan'. Dat gedroomde bestaan wordt gekenmerkt door een absolute liefdesdroom, het oproepen van het oerbegin, het verlangen naar een soort dierwording. Maar steeds weer is die romantische droom van korte duur, en verbonden met ondergang en dood. In het pregnante verhaal 'Het paard' bereiken Thomas en Maria een onvergetelijke harmonie als de vernieling van hun kamer door een briesend, woedend paard voltrokken zal worden. En in 'Het vuur' wordt het verlangen van twee jongens naar een zekere Maria pas ingewilligd als de hoeve in lichtcreatie staat.

Maar in andere verhalen slaat de absurditeit toe, zoals in 'Dc vervreemding' dat werd opgedragen aan Franz K.