Jonge vrouwen geven elkaar het compliment ‘you’re so ana’ (ze vinden dat de ander anorexia-achtig slank is) en dat maakt dit boek weer angstaanjagend actueel. Er zijn zelfs ‘pro-ana’ websites.
Onze voeding is rijker, gevarieerder en overvloediger dan ooit. Het aantal vrouwen dat zich doodhongert lijkt helaas te stijgen. Peggy Claude-Pierre is moeder van twee dochters die allebei anorexia hadden. Haar ervaringen met haar twee kinderen vormen de basis van dit aangrijpende en hoopgevende boek over eetstoornissen. Zowel patiënten als de mensen die van hen houden en professionele hulpverleners ondervonden al eerder veel steun van haar verhaal.
Vierentwintig uur per dag was de schrijfster bezig met de ziekte van haar dochters. Eerst die van de oudste, en later van de jongste, Nikki, die in veel ernstiger mate aan anorexia leed. Ze bezocht verschillende hulpverleners die haar slechts vertelden wat er al in de boeken stond: anorexiapatiënten hebben hun ziekte aan zichzelf te wijten, willen aandacht trekken, streven een onhaalbaar schoonheidsideaal na, en zo meer.
Ondanks het feit dat Nikki al door de artsen was opgegeven, bleef Peggy Claude-Pierre voor haar dochter vechten. Langzaam bouwde zij aan het welzijn van haar kind, heel langzaam begon ze de strijd te winnen. Tijdens dit proces schreef ze alles op: de uitspraken en daden van haar dochter, maar ook die van zichzelf. Haar methode werkte: Nikki herstelde volledig.
Na de genezing van haar beide kinderen hielp Peggy ook dochters van vrienden en al spoedig werd ze overstelpt met verzoeken om hulp. Zo ontstond de noodzaak om een boek te schrijven, in De geheime taal van eetstoornissen beschrijft ze haar baanbrekende en succesvolle methode.