- In het Nederlandse strafrecht wordt het schuldbeginsel als een van de fundamentele beginselen beschouwd. Dit beginsel komt deels tot uiting in de subjectieve componenten en de uitsluitingsgronden van strafrechtelijke aansprakelijkheid, vooral in het ongeschreven verweer ‘afwezigheid van alle schuld’. De centrale onderzoeksvraag is of de Nederlandse benadering van het schuldbeginsel moet worden aangepast in het licht van de geschiedenis van het Nederlandse strafrecht en de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Dit onderzoek bestaat uit drie onderdelen: een verkenning van de geschiedenis van het Nederlandse strafrecht, een beschrijving van de ontwikkelingen rondom de aansprakelijkheid van autobezitters voor kleine overtredingen en een analyse van de jurisprudentie van het EHRM met betrekking tot art. 6 lid 2 EVRM, het vermoeden van onschuld. Op basis van een vergelijking tussen de Nederlandse aanpak en de aanpak van het EHRM zouden minder mogelijkheden voor het voeren van verdediging mogelijk moeten zijn, zoals het uitsluiten van de afwezigheid van iedere verwijtbaarheid. Dit biedt kansen voor efficiënte aansprakelijkheidsstructuren. Aan de andere kant vraagt de aanpak van het EHRM ten aanzien van ernstige misdrijven meer aandacht voor de realisatie van het schuldbeginsel, vooral als er sprake is van een aanzienlijke vrijheidsstraf. Dit sluit aansprakelijkheid op basis van toeschrijving niet uit, zonder dat deze gebaseerd is op het vaststellen van opzet. In reactie op de jurisprudentie van het EHRM zou het tijd kunnen zijn om de vraag te heroverwegen of het schuldbeginsel in de wet moet worden verankerd om de positie van het schuldbeginsel in het Nederlandse strafrecht te beschermen en te verduidelijken door middel van codificatie van de verdediging. verwijtbaarheid.