In de romans van Camus wordt het absurde van de twintigste-eeuwse samenleving steeds afgezet tegen een persoonlijke moraal van vriendschap en menselijkheid. In De vreemdeling, De pest en De val worden een of meer hoofdpersonen altijd door de loop der gebeurtenissen, en nooit uit eigen vrije wil, schuldig aan een misdaad.In De vreemdeling (1942) pleegt een jongeman, Meursault, een moord, waarvoor hij eigenlijk nauwelijks verantwoordelijk gesteld kan worden. Een aalmoezenier staat de weerloze Meursault bij nadat hij ter dood veroordeeld is.In De pest (1947) is het de ongelukkige Cottard die in de door de pest belegerde stad Oran zijn positieven verliest en, na een poging tot zelfmoord, op iedereen begint te schieten. De moraal wordt hier vertegenwoordigd door de hoofdpersoon, dokter Rieux, die meent dat ondanks alle ellende 'in de mens meer te bewonderen dan te verachten' valt.In De val (1956) zorgt een dramatisch voorval ervoor dat de advocaat en 'rechter-in-penitentie' Clamence, die zichzelf superieure oordelen over anderen aanmeet, al zijn zekerheden verliest.Bruiloft en De zomer zijn lyrische essays waarin Camus op nostalgische wijze terugverlangt naar zijn moederland Algerije. In Bruiloft (1938) is het nog een wanhopig en mystiek verlangen, in De zomer (1954) is de tragiek complexer: zijn terugkeer naar het Zuiden is dan ook een terugkeer naar zijn 'innerlijk landschap'.