‘De noodzaak bij de schrijver om dit verhaal te vertellen is voelbaar op iedere pagina. Een intrigerend boek. […] Knap geconstrueerd.’ Trouw



Alle twaalf hebben ze hun eigen redenen om naar de Big Oakland Powwow te komen, hét evenement van het jaar. Jacquie Red Feather is onlangs gestopt met drinken en probeert een weg terug te vinden naar de familie die ze achterliet in schande. Dene Oxendene probeert zijn leven op een rijtje te krijgen na de dood van zijn oom, wiens nagedachtenis hij in ere wil houden. Opal Viola Victoria Bear Shield komt naar het eerste optreden van haar neefje Orvil kijken, die zichzelf een traditionele Indiaanse dans heeft aangeleerd door te kijken naar YouTube-video’s. Hun stemmen schetsen een mozaïek van verlangens, verwijten en verwachtingen.

De powwow wordt een glorieus samenzijn, een spektakel van heilige tradities en vertoon. Maar het wordt ook een dag van opoffering, heldenmoed en verlies.





De pers over Er is geen daar daar


‘Er is geen daar daar is niet zomaar een roman over hedendaagse indianen, het is een roman over het belang van mythes, over tradities en de soms verstikkende werking daarvan, over het leven in het huidige Amerika en hoe dat huidige Amerika gevormd is.’ De Groene Amsterdammer


‘Wat in Er is geen daar daar verteld wordt (en, vooral: dat het verteld wordt) heeft zoveel maatschappelijke urgentie, dat hoe het verteld wordt bijzaak lijkt.’ NRC Handelsblad


‘In zijn debuutroman laat Orange stemmen aan het woord die normaliter nauwelijks worden gehoord. In de proloog schetst hij een beknopt maar schrijnend beeld van het huiveringwekkende lot van de Amerikaanse indianen als gevolg van de blanke kolonisatie.’ de Volkskrant


‘Orange opent zijn roman met een vlammend essay waarin hij niet-wetenden of een-beetje-wetenden of misschien-wel-een-beetje-wetenden meteen de ogen opent.’ Het Parool


‘Een groot schrijver aan het werk.’ Nederlands Dagblad