Licht beschadigde kaft, verkleurd met vlekjes, idem boekblok, ook wat binnenin, band deels los.

De roman De trap van steen en wolken van Johan Daisne (pseudoniem van Herman Thiery, *Gent, 1912 - † aldaar, 1978) werd in 1942 gepubliceerd bij uitgeverij Manteau te Brussel. Het was ook daar, met name op een mansarde in de Maria Theresiastraat, dat het boek werd geschreven tijdens de Duitse bezetting. Daisne was bij het begin van de oorlog benoemd tot docent Nederlands aan het Instituut voor Sociale Studie en tijdens zijn verblijf in Brussel kende hij veel ontberingen. Hij was vaak ziek en leed honger en kou. Toch kwam hij, mede door het schrijven, gelouterd uit die periode, die hij later zelfs als ‘het paradijs der versterving’ bestempelde. Tijdens de weekends keerde hij vaak naar het ouderlijke huis in Gent terug, waarvan het interieur en de gemoedelijke sfeer bepalend waren voor de roman waaraan hij werkte. Heel wat personen en familiale situaties werden trouwens op een verhulde manier getransponeerd in het boek (zoals de beide ouderfiguren of de geboorte van Daisnes tweelingbroers Leo en Michel).
De roman bestaat uit twee delen, die elk vijftien hoofdstukken beslaan, waarin een dubbelverhaal wordt verteld dat zich steeds meer tot een harmonisch geheel van droom en werkelijkheid ontwikkelt. Het boek, dat werd opgedragen aan Simon Vestdijk, kende in 1987 zijn dertiende druk. Een gedicht van Daisne zelf, waarin naar het thema van de roman wordt verwezen, fungeert als motto:

Mijn trap, reeds twintig jaar geleden

met het elan der jeugd gebouwd,

ik kniel, ik kreun, en kus uw treden:

ze waren en ze zijn van goud


Mijn fluisterstem mag dat wel zeggen,

want 'k denk niet aan literatuur;

ik zie mijn tuin, zijn oude hegge -

dat kreupelhout stond eens in vuur.


Mijn trap, de stenen zijn gekomen

daarna, met lome, bange dromen

of ik mijn weg nog vinden zal



door het gewolk van dag en nevel.

Ik voel me een verkrankt geprevel

in de woestijn van het heelal.



Toch klim ik stout - u blijft van goud.