In dit standaardwerk over de meest schokkende periode in de moderne geschiedenis verklaart Saul Friedliinder hoe Duitsland, een van de economisch en cultureel meest ontwikkelde landen ter wereld, zich tijdens de Tweede Wereldoorlog schuldig kon maken aan genocide op de Europese joden.

ohannes Houwink ten Gate van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie in Amsterdam schreef over Nazi-Duitsland en de joden:

'Het is niet mogelijk dit boek over de ultieme massamisdaad van de twintigste eeuw genoeg te prijzen. In dit eerste deel over de jaren dertig analyseert en beschrijft Saul Friedländer, éminence grise van dit onderzoeksterrein (en zelf vervolgingsslachtoffer), op soevereine wijze hoe de top van het Derde Rijk, Hitler in de allereerste plaats, het jodendom tot probleem definieerde, en hoe deze vervolgers zichzelf als redders van de mensheid zagen.

Zonder effectbejag legt hij uit waarom de Duitse niet-joden, de toeschouwers, de vervolging accepteerden en hoe de slachtoffers de fragmentering van de wereld waarin zij leefden ondergingen. Schijnbaar moeiteloos laat hij zien hoe tezelfdertijd voor de verschillende bij de vervolging betrokken groepen mensen volledig verschillende realiteiten bestonden. Daarmee geeft Friedländer dit verleden de vervreemdende veelzijdigheid terug die het wel degelijk heeft gehad. Friedlanders analyse is even creatief als overtuigend, en zijn morele oordelen zijn even rechtvaardig als zijn beschrijvingen trefzeker. Daarom is deze magistrale synthese het mooiste en beste boek dat ik ooit last.