Altijd is altijd geeft een indringend beeld van de belevingswereld van een
jongen met autisme – door de ogen van zijn moeder. David had niet alleen
autisme, maar ook een schisis; een gespleten lip, kaak en gehemelte. David
onderging talrijke operaties, zijn lip, kaak en gehemelte werden netjes gesloten.
Maar de behandelingen vond hij verschrikkelijk. ‘Ze hebben me mishandeld’,
zei hij eens toen hij uit een narcose bijkwam en de co-assistent opgewekt
vertelde dat ze zijn neus gebroken hadden.
De combinatie met autisme maakte het leven voor David extra zwaar. David
maakte niet gemakkelijk contact, uitte zich vaak onhandig, maar hunkerde
naar vriendschap. Hij werd gepest, niet teruggevraagd op verjaarspartijtjes
en vriendjes had hij weinig. ‘Rot op met je hazenlip’, riepen de jongens op
straat. David was eenzaam.
Maar ook oorspronkelijk en bijzonder. ‘Alle mensen gaan uiteindelijk dood,
dus je hoeft niet verdrietig te zijn’, troostte David zijn zusje toen opa was
overleden. ‘Mama gaat dood, de hond gaat dood. Zo is het leven.’
Zestien dagen voor zijn zestiende verjaardag pleegde David zelfmoord.
Zijn moeder schreef zijn biografie, die tegelijkertijd de neerslag vormt van haar
worstelende zoektocht door zorg- en onderwijsland. Het werd een hartverscheurend
boek. Een confronterend boek voor ieder die het leest – want wie
heeft er niet op de een of andere manier te maken gehad met een kind dat
‘anders’ is zoals David.
Hebben wij het altijd goed gedaan? Zijn we ons bewust geweest van de
impact
die ons al dan niet professionele gedrag had op het leven van de
ander?
Altijd is altijd is een boek dat alle zorgverleners, leraren, groepsleiders
én ouders aangaat.