Als variant op de man die een pakje sigaretten gaat halen, gaat de echtgenoot van de vertelster in Spookverschijningen nog even voor een brood de deur uit - en komt niet meer terug. Wat volgt is een lange, steeds hallucinerender monoloog van de vrouw die op hem wacht. De leegte die hij achterlaat en de groeiende angst die dat bij haar oproept worden niet psychologisch maar natuurkundig, chemisch beschreven. Zoals Darrieussecq zelf in een interview heeft gezegd: 'Het is een liefdesroman gezien vanuit de invalshoek van de moleculen. Het is niet de persoon van de echtgenoot die is verdwenen, het zijn zijn atomen.' Langzaam valt het hele universum van de vrouw in losse delen uit elkaar, alles vervloeit, waar de stad was is water, een metrostation komt uit op het strand, spoken ontstaan uit het stof op het licht dat de kamer binnenvalt.

Marie Darrieussecq (1969) denderde in 1996 de Franse letteren binnen met haar debuut Truïsmes (Zeugzoenen). Met haar tweede roman bewees ze dat ze het niet hoefde te hebben van de mediahype die rond haar debuut ontstond.

Haar taalgebruik wordt net zo vloeiend als de oceaan die rond het huis van haar hoofdpersoon kabbelt. Het water, de eeuwige mist, de zee en het aquarium zijn evenzovele metaforen voor eenzaamheid, leegte en dood. - Margot Dijkgraaf in NRC Handelsblad

Darrieussecqs dierlijke zintuiglijkheid werkt hier volop, net als in Zeugzoenen. - Times Literary Supplement