Tussen maart 1942 en augustus 1945 verkeerde Wim Kan in krijgsgevangenschap. Eerst op Java, later in Burma, waar hij te werk werd gesteld aan de beruchte Burma-spoorweg. Ondanks de erbarmelijke omstandigheden bleef hij optreden. De dagelijkse situatie gaf hem meer dan voldoende stof om te verwerken in liedjes en conferences. Dat gold ook voor zijn vrouw, Corry Vonk, die in twee vrouwenkampen op Java een grote rol speelde in het amusementsleven.

Dit boek gaat over het vermaak in de Japanse krijgsgevangen- en burgerkampen, en de kampen tijdens de gewelddadige Bersiap-periode direct na de Japanse capitulatie; tot nu toe een onderbelicht onderwerp. Centraal staan drie artiestenduo's die de gruwelijke kampomstandigheden verlichtten met hun optredens: het piano/vioolduo Kraus-Goldberg, het echtpaar Hazevoet dat optrad als Thomasvaer en Pieternel, en de cabaretiers Wim Kan en Corry Vonk.

Naarmate de oorlog voortduurde verslechterden de omstandigheden in de overvolle kampen. De sanitaire voorzieningen en de voedselsituatie waren volstrekt onvoldoende. Er was een schrijnend gebrek aan medicijnen, brandstof en kleding. Daarbij kwamen de zorgen om familieleden en vrienden met wie geen contact meer mogelijk was, de verveling en uitzichtloosheid, het zware werk en de onmenselijke straffen van de Japanse leiding. Hoe schrijnend de situatie ook was, de gevangenen vonden energie en tijd om vermaak te organiseren. Geïnterneerde musici, toneelspelers, dansers en cabaretiers – professionals en amateurs – verzorgden talloze programma's die de kampbewoners even boven hun deplorabele situatie konden uittillen.