In De Droomvrouw vertelt Hermelijn van der Meijden op radicaal eerlijke wijze haar versie van de universele reis van de ziel, van het duister naar het licht.

Tot tien jaar terug was Hermelijn van der Meijden volstrekt niet van de yoga, meditatie en reiki. Ze was aards, nuchter; ze schreef voor glossy's en hield van voetbal. Maar van de ene op de andere dag gaat ze om. Na een cursus healing met engelen waar ze bij toeval belandt, blijkt ze energie te voelen. In korte tijd verandert haar blik op de werkelijkheid compleet, en in de jaren die volgen staat de zoektocht naar haar ziel centraal. Ze duikt onder in de spirituele wereld, doet tientallen workshops en trainingen en vliegt de wereld over op zoek naar leraren, healers en sjamanen. Over haar intense proces schrijft ze de autobiografische roman 'De Droomvrouw'.
In het boek gaat de auteur - nauwelijks bekomen van een dramatische bevalling - op schrijfreis, in de hoop zichzelf terug te vinden en uitdrukking te geven aan haar verloren stem. Al gauw blijkt ze geboekt te hebben voor de universele reis van de ziel. Via een onverwerkt verleden, de duistere spelonken van haar psyche en een diepgaand transformatieproces belandt ze bij haar authentieke kracht.
Ondanks het spirituele karakter van het boek schrijft Hermelijn van der Meijden op zeer persoonlijke en concrete wijze. In alledaagse thema's - zoals het verlangen naar ware liefde, een man die zich niet bindt, gebrek aan eigenwaarde en jaloezie - ontdekt ze dieper gelegen pijn, maar ook verborgen kansen. Uiteindelijk leidt dat tot een inspirerende conclusie: de worsteling met het bestaan is allesbehalve zinloos. En: dromen zijn er om te manifesteren.