De twaalfjarige Paloma Josse, dochter van een welgestelde, linkse familie uit Parijs, wil niet het vissenkomleven leiden waarvoor ze in de wieg lijkt te zijn gelegd en besluit op haar dertiende verjaardag zelfmoord te plegen. Het halve jaar dat ze nog voor de boeg heeft wil ze gebruiken om na te gaan of het leven wellicht toch nog zin heeft.
In het Parijse appartementengebouw waar ze woont komt ze in contact met enkele bewoners: twee keurige dames met elkaar bespringende hondjes; een rijke Japanse weduwnaar; en vooral de 57-jarige Renée Michel, de conciërge van het gebouw, die zich met haar slonzige voorkomen voordoet als een echte, clichématige conciërge, maar die zich in werkelijkheid interesseert voor filosofie, literatuur en Hollandse stillevens.
Als Paloma het geheim van de oudere vrouw doorheeft, voelt ze zich tot haar aangetrokken. Ze begrijpt dat het mogelijk is haar levenslot te veranderen. Maar of dat voldoende is om haar van haar dreigende voornemen af te houden?
Elegant als een egel is een prachtige filosofische roman, geschreven in een intelligente, geestige, gevoelige en bij vlagen dichterlijke stijl. In Frankrijk was het boek een ongelooflijk en langdurig succes: er zijn bijna een miljoen exemplaren van verkocht.
Muriel Barbery (1969) is schrijfster. Ze publiceerde eerder de eveneens bijzonder succesrijke roman De delicatesse, waarvan de vertaalrechten aan twaalf landen werden verkocht.
‘Wat is de magie van deze long-seller die het louter van mond-tot-mondreclame moet hebben? Identificatie met de hoofdpersonen is een van de redenen, gok ik. (...) Een geestig en wijs boek, kortom, dat die honderdduizenden Fransen aan elkaar hebben aanbevolen.’
margot dijkgraaf, nrc handelsblad
‘Zeggen dat Muriel Barbery getalenteerd is zou nog beneden de waarheid blijven. Ze is als een orgel, een orkest in haar eentje. In staat om een zeer gevarieerd spel te laten weerklinken, vol eruditie, scherts, spot, ontroering, strijd en kleur. (...) Als ze op 37-jarige leeftijd al in staat is tot zulke virtuositeit, wat zal er dan nog volgen?’
le nouvel observateur