Het Verjaagde Water heeft een hele generatie water­bouwers verleid tot de keuze van hun vak en het boek heeft een nog groter aantal waterbouwers geboeid of zelfs een gevoel van erkenning en herkenning gege­ven. De berichten dat het boek naast een water­bouw­kundige avonturenroman ook een sleutelroman zou zijn waren voor de bezorgers van deze editie de directe aanleiding te beginnen met de naspeuringen die uiteindelijk hebben geleid tot deze geannoteerde herdruk. Gaandeweg groeide echter het besef dat de typering sleutelroman niet alleen betrekking heeft op de personen die in het boek voorkomen. Meer dan dat geeft het boek een impressie van een markant vernieuwings­proces in de van oudsher traditionele Neder­landse waterbouwkunde.
Bij de bouw van de Afsluitdijk in de jaren dertig had weten­schap­pelijk werk immers voor het eerst een prominente rol gekregen. De invloed bleef echter beperkt tot het ontwerp, het domein van de Rijkswaterstaat. De uitvoeringstechniek, het domein van de aannemers bleef toen nog ambachtelijk. Bij de droogmaking van Walcheren werd dat anders, daar breidde de vernieuwing zich uit tot het werk van de aan­nemers. Dat ging niet zonder slag of stoot zoals Den Doolaard beschrijft in het hoofdstuk 'Beton tegen klei'. Daarmee werd naar onze overtuiging de basis gelegd voor latere ontwikkelingen, de sluitingen na de ramp van 1953 en de Deltawerken, en voor de leidende positie van de bedrijfs­tak in de wereld.