'Ik sta in de ziekenhuiskamer waar mijn vader al maandenlang verpleegd wordt. 'Het is beter als uw man wakker is als ik hem bedien', zegt de priester die aan het hoofdeinde van het sterfbed staat. Mijn moeder knikt. De ogen van mijn vader zijn gesloten, hij ziet er ontspannen uit. Maar de kerk die hem ooit verbood voor het altaar te trouwen, gunt hem nu niet de kans zo sereen uit het leven te stappen. De priester schudt mijn vader heen en weer tot hij de ogen opent en in een nachtmerrie ontwaakt. Als een engel der wrake brengt de man zijn gezicht vlakbij dat van de stervende, prevelt iets over hel en vergiffenis en begint met de toediening van de laatste sacramenten. Ik zie paniek in de ogen van mijn vader, hij huilt, ik ben zestien jaar oud en het is de eerste keer dat ik hem zie huilen. Nooit, nooit zet ik nog een voet in een katholieke kerk, neem ik mij op dat moment voor.'

Kees Schaepman groeit op in de jaren vijftig, als het roomse leven nog rijk is. Als kind uit een 'gemengd huwelijk', wordt zijn religieuze opvoeding toevertrouwd aan de zusters Ursulinen. Na de dood van zijn vader breekt hij met de kerk. Maar het katholieke geloof zit in zijn genen. Nog altijd heeft hij, als hij tussen twee rijen stoelen over het middenpad een bioscoopzaal inloopt, de neiging om door zijn knieën te buigen en een kruis te slaan.

Afgedwaald is het verslag van de omzwervingen van een thuisloze katholiek die een weg terug naar Rome probeert te vinden.