Veel Nederlandse schrijvers houden van Italië, maar Geerten Meijsing houdt zoveel van Italië dat hij langzamerhand meer Italiaan dan Nederlander is geworden: het grootste deel van zijn leven heeft hij doorgebracht in Toscane (Lucca) en op Sicilië (Syracuse).Ook in de literaturen van Italië, de Griekse en de Latijnse uit de Oudheid en die in het Italiaans en andere moderne talen uit later tijd, is hij thuis als weinig anderen.
Wat Italië tot een eenheid maakt, is de taal. Eerst het Grieks van Magna Graecia (Theocrites en de tragedieschrijvers woonden en werkten grotendeels op Sicilië), en daarna het Latijn, dat zich langzaam ontwikkelde tot het moderne Italiaans, de taal van de kunsthistorie, van grote moderne romanschrijvers, de taal die de klassieke Oudheid via de Renaissance met de moderne tijd verbindt. Maar ook schrijvers uit andere taalgebieden, Andersen, Yourcenar en Stendhal om slechts enkelen te noemen, kozen met liefde de achtergrond en de geschiedenis van dit gebied.
In korte of wat langere kleinoden wordt u een bekoorlijk en tijdloos beeld geboden, van het Comomeer (Manzoni) en Venetië (Mann) tot aan Apulië (Guépin) en Sicilië (wieg van de retorica en triomf van de tragedie). Van de zoete en scabreuze Oudheid (Ovidius, Petronius, Juvenalis), via de duistere en wrede wijsheden van de Renaissance (Colonna, Cellini, Machiavelli) tot aan de moderne romans van Stendhal, Lampedusa en Svevo.