Overstromingen, dijkdoorbraken: ons land strijdt al eeuwen tegen het water. Tot op de dag van vandaag. Maar dat water ook een bondgenoot kan zijn, bleek in het Rampjaar 1672. Door een brede strook land onder water te zetten, konden we de Franse soldaten op veilige afstand houden. Een laagje van 40 á 50 centimeter was genoeg. Te diep voor man en paard, te ondiep voor schepen.
Het water werd de ruggengraat van ons defensiesysteem. Er verrees een ingenieus stelsel van sluizen, dijken en kanalen waarmee we het land konden inunderen, onder water zetten. Zwakke plekken in de linie werden versterkt met imposante forten. Ze lagen verscholen in het landschap, onzichtbaar voor de vijand. Omdat bebouwing rondom de forten niet was toegestaan, is op veel plekken langs de linie een prachtig open landschap ontstaan waar de natuur haar gang kan gaan.

De voormalige verdedigingslinies vormen nu de leidraad voor het vernieuwde Waterliniepad. Veel forten zijn de afgelopen decennia gerestaureerd en inmiddels zijn ze opengesteld voor publiek. Ze vormen een authentiek decor voor evenementen, pleisterplaatsen en natuurreservaten. Overal langs de route bevinden zich inundatiesluizen en -kanaaltjes, dammen en dijken, bunkers en forten. Dat maakt dit Lange-Afstand-Wandelpad (LAW) tot een boeiende en afwisselende route. Wandel door oude vestingstadjes, struin door nieuwe natuurgebieden, bestel een hapje of drankje in een fort en ja, zelfs overnachten in een bunker of remise is mogelijk.