De schilderkunst van de Republiek der zeven Verenigde Nederlanden in de 17de eeuw heeft enkele van de bekendste en mooiste voorbeelden van Europese kunst voortgebracht: verfijnde stillevens, stille interieur-schilderingen, robuuste portretten en woeste herberg-scènes. In dit toegankelijke verslag beschrijft Mariët Westermann hoe deze kunst door de zeventiende-eeuwers is ervaren en hoe zij nu op ons overkomt. Ze beschrijft de belangrijkste thema's van de Nederlandse kunst, waaronder de groei en uitdrukking van de nationale identiteit, de profilering van het individu door portrettering en de veranderende status van de kunstenaar.

De geschiedenis van de Nederlandse kunst weerspiegelt de geschiedenis van de Republiek zelf: krachtig, zelfbewust en solide burgerlijk. De ongekende welvaart van de leidende steden Amsterdam, Haarlem en Delft creëerde grote kunstenaars als Rembrandt, Vermeer, Frans Hals en Jan Steen, en daarnaast vele excellente, maar minder bekende schilders en graveurs. Hun werk wordt besproken in de politieke, economische, religieuze en huishoudelijke context waarin het is vervaardigd en bekeken. Het nieuwe aan Nederlandse portretten, landschappen en genreschilderingen wordt verklaard, evenals de complexe betekenissen van Bijbelse en mythologische taferelen. Er wordt onthuld dat het verbazingwekkende realisme van de Nederlandse schilderkunst vast gegrondvest is in de wetenschappelijke, commerciële en religieuze cultuur van die periode. Door dit alles samen te brengen, schept Westermann een helder en rijk gedetailleerd beeld van de Nederlandse cultuur in een buitengewone tijd.