De holocaust: zes miljoen mensen werden 'vernietigd' als ongewenst of ziek ongedierte. Het kampencomplex Auschwitz was de grootste Endlösung-fabriek van de nazi's.
Wat bezielt een groep mensen van vandaag als pelgrim op de trein naar Auschwitz te stappen? Waarom vinden zij de confrontatie met de gruwelen van het concentratiekamp interessant of belangrijk? Hoe komt het dat Auschwitz zoveel fascinatie, onwennigheid en weerzin opwekt? Is Auschwitz verleden tijd, of kan dit opnieuw gebeuren? Met het KZ Auschwitz creëerden de nazi's in elk geval een bijzonder universum. Er werden nieuwe morele regels geschreven. Wreedheid, gehoorzaamheid, leven en dood kregen een nieuwe inhoud. Met zijn vermarkting van de kampgevangenen, zijn mogelijkheden voor wie zonder scrupules wilde experimenteren en zijn magische principes vertelt het kamp ons over het nieuwe mens- en maatschappijbeeld waar de nazi's en hun kompanen naar streefden. Tegelijk geven de overlevers ons een beeld van de uitzonderlijke moed en kracht van mensen, van hun mogelijkheden om zich in de meest barre omstandigheden te organiseren.
We leggen ervaring, geschiedenis en literatuur naast elkaar. Hoe was het toen en hoe beleven mensen van vandaag het kamp? Hoe geven pelgrims naar de wreedheid betekenis aan deze ervaring?

Regine Beer over Pelgrim in Auschwitz:
'Ik leef nu in deze wereld, maar op de achtergrond leeft Birkenau verder in mij. We zijn zestig jaar verder en ik ben nog steeds bang. De gebeurtenissen zijn op mijn netvlies gebrand zoals het nummer op mijn linkerarm. Ik kan niets weggooien. Ik vind op straat een draadje, een elastiekje, een paar broodjes of een stukje papier. Ik neem het mee. Het glas water die ik niet volledig uitdrink giet ik in de waterketel. Zolang er een kind op de wereld dorst lijdt, zal ik geen water weggooien. Zij die de pelgrimstocht ondernamen naar dat verschrikkelijke oord, waar wij moesten overleven begrijpen mij. Ik ben blij dat zij hun ervaringen verder vertellen.'