Als een landschap iets kan vertellen over de volksaard van een land, dan is dat zeker in Iran het geval. Het klimaat is als het imago van het land in het Westen: grimmig. Bitter koud in de winter in de bergen, verzengend heet in de overige jaargetijden. Toch gaan de meeste westerlingen die dat grimmige Iran bezoeken al snel van het land en de inwoners houden. Door hun gastvrijheid en beschaafde omgangsvormen nemen de Iraniërs bezoekers al snel voor zich in. Toch wordt iedereen die van Iran houdt, maar tegelijkertijd vrijheid en democratie hoog in het vaandel heeft, regelmatig in die liefde teleurgesteld. Iran bewandelt een eigen islamitische weg, maar de inbreng en inspraak van de bevolking is gering. Met harde hand worden allerlei beperkingen opgelegd.
De meeste Iraniërs zijn jong, driekwart van hen is geboren na de islamitische revolutie. Van hen zal de verandering moeten komen, zij zijn veelal minder ideologisch bevlogen en meer pragmatisch ingesteld: werk en een groter aandeel in de welvaart zijn hun belangrijkste eisen.
Sharog Heshmat Manesh (1962) is socioloog, docent aan de Hogeschool Amsterdam en vertaler van de Iraanse moderne dichter Ahmad Shamlu. Hij publiceerde in 1997 het boek Zoon van de zon, een geschiedenis van de Iraanse cinema 1904-1996.
Nies Medema (1964) is schrijver, journalist en projectleider bij On File, vakvereniging voor vluchtelingjournalisten en schrijvers. Zij schreef In de hemel krijg je fruit, berichten uit Iran, 2001 en maakt radioreportages, onder meer over internetcafés in Teheran.