Dwang dwingtAlles over dwangstoornissenDwang is geen sexy ziekte; de lijders zijn zelden populair en veeleer onbekend en onbemind. De profesionele en maatschappelijke aandacht voor dwang schiet ernstig tekort.Patiënten verstoppen zich: ze hebben niet in de gaten dat ze lijden aan een (behandelbare) ziekte. Ze schamen zich en denken dat het hun eigen schuld is: dat zij het zelf moeten oplossen en als dat niet lukt de prijs moeten betalen voor hun afwijkende gedrag.Op iedere vijftig Nederlanders lijdt één persoon aan een vorm van dwangstoornis. Bij tien procent van de dwangpatiënten is de toestand ronduit slecht. Zij zijn ernstig gehandicapt en alleen intensieve zorg in een aantal landelijke gespecialiseerde centra kan nog wat (soms onverwacht goed) verbetering geven. Voor iedere tien personen van deze zeer ernstige categorie zijn er vervolgens weer duizend 'gewone'dwangpatiënten. Bij hen kan met professionele zorg een redelijk positieve invloed worden uitgeoefend op hun kwaliteit van leven. Weliswaar met slechts zelden volledig herstel.Ondanks en wellicht dankzij hun dwang hebben veel succesvolle medemensen, onder wie veel toppers op gebied van sport, kunst, zakelijke ondernemingen , toch hun succes behaald. Zij betalen niet zoals Faust met hun ziel, of misschien toch wel. In elk geval gaat het niet ten koste van veel geluk in de relatie en gezinssfeer.De auteur, Paul Wisman, heeft ruime ervaring met de behandeling van psychiatrische patiënten en is al psychiater werkzaam bij De Grote Rivieren, organisatie voor geestelijke gezondheiszorg in Dordrecht.