Henriëtte Bosmans (1895-1952) was een markante persoonlijkheid in het Nederlandse muziekleven van de eerste helft van de vorige eeuw. Opgeleid door haar moeder behaalde zij op zeventienjarige leeftijd haar pianodiploma. Als pianiste en componiste werkte zij samen met bekende musici van het Amsterdamse Concertgebouw. Op vooraanstaande podia in Nederland trad zij op met internationaal bekende dirigenten als Pierre Monteux, Willem Mengelberg, Eduard van Beinum, Sir Adrian Boult en George Szell. Een gemakkelijk leven had zij niet. De relatie met haar veeleisende moeder heeft een zwaar stempel op haar leven gedrukt. Van blijvende invloed was ook de vroege dood in 1935 van haar verloofde, de violist Francis Koene, met wie zij een duo vormde. De Tweede Wereldoorlog betekende een onderbreking van haar carrière; omdat zij geen lid van de Kultuurkamer was, was het haar verboden om in het openbaar op te treden en kon zij alleen clandestiene concerten geven. In de oorlogsjaren werd zij zeer goed bevriend met de voordrachtskunstenares Charlotte Köhler, na de oorlog met de componisten Benjamin Britten en Matthijs Vermeulen. In de laatste jaren van haar leven, geteisterd door ziekte, brak een nieuwe creatieve periode aan. De liederen die zij toen schreef en samen met haar vriendin Noëmie Perugia uitvoerde, behoren tot de beste uit die tijd. 'Zonder muziek is het leven onnodig' geeft een zorgvuldig gedocumenteerd beeld van Bosman's leven aan de hand van nooit eerder gepubliceerde brieven, goede en minder goede recensies, en artikelen die zij voor verschillende bladen schreef.