David Pinto is in deze biografie open, eerlijk en leermeester tegelijk. Wie voor straf de urine met peper van zijn moeder heeft moeten drinken en toch van haar houdt als van geen andere vrouw: die kent het leven van zowel de ruwe en premoderne kant, alsook de kant van de onvoorwaardelijke liefde. Naast de straf stond er namelijk ook het eten klaar en de troost en steun als het nodig was, zo laat hij ons weten. Zijn gevechten om meer kennis op te doen brachten hem door heel Marokko en later, in Israël wordt hij opnieuw student en groeit uit tot een gerespecteerd leraar, ondanks de dramatische ervaringen als frontsoldaat in de ‘Zesdaagse Oorlog’. Hij beschrijft dat èn zijn aansluitende avonturen in Nederland op een pakkende en uiterst moderne wijze. Zijn seksuele ambities of zijn gevoelens: hij heeft niets overgeslagen en durft zijn kwetsbaarheden en tekortkomingen frank en vrij te benoemen.

En dat is beslist opmerkelijk voor een Marokkaanse Jood van analfabete ouders.

Het ‘verhaal van z’n leven’ stemt ook tot nadenken; hoe komt het dat slechts een handjevol Marokkanen succesvol kan zijn en dan ook nog pas nadat ze uit Marokko zelf zijn vertrokken? Gelukkig maakt Pinto ook dat duidelijk en dat vormt, samen met zijn avonturen, een goede reden om dit boek aan te schaffen.


Paul Cliteur: Pinto betoont zich in dit boek een boeiend schrijver van zijn eigen levensverhaal. Hij schrijft beknopt, onderhoudend en hij doet zich niet mooier voor dan hij is.

Het heeft mij veel geholpen voor een beter begrip van Pinto, Marokko, Jodendom, maar ook denk ik meer te begrijpen van Nederland.


Wim van Rooy: Ondertussen schreef deze duizendpoot tientallen boeken en was zijn invloed overal zeer groot, zo niet te duchten. Inderdaad, Pinto heeft een rechte rug en een ijzeren ruggengraat.

Hij representeert een mix van Berberse bravoure en de joodse gretigheid om kennis op te doen: een fortuinlijke combinatie die hem van heel laag naar heel hoog bracht, van een zeker analfabetisme naar een academische carrière.