Op een steenworp afstand van de metropool Jakarta, in het grillige Kendenggebergte, volhardt een kleine agrarische gemeenschap van zo'n vijfduizend mensen sedert eeuwen in een levenswijze die verandering uitsluit. Evenzeer bewonderd als gevreesd vanwege hun vermeende magische vermogens, genieten deze Orang Baduy als enige tribale groep in Indonesië een bijna ongelimiteerde vrijheid. Behalve scholen, ziekenhuizen, wegen, geldverkeer en elektriciteit ontbreken er in deze streek zelfs Indonesische bestuurders.

Vreemdelingen worden er, met tegenzin, slechts toegelaten in het 'Buiten Baduy'-gebied, dat als een buffer tegen de vooruitgang het verboden orthodoxe centrum van het territorium omsluit. En ergens daar weer binnen, in een oerbos bij de bronnen van de rivier Ciujung, bevindt zich een van de geheimzinnigste plekken van de wereld: Sasaka Domas, een megalitisch heiligdom - verblijfplaats van de oppergod Batara Tunggal - dat op een wonderbaarlijke manier is ontkomen aan de exploratiezucht van de moderne tijd; de laatste keer dat het ultieme Baduy-taboe geschonden werd, dateert alweer uit 1932.

Kees Ruys vatte het heimelijke plan op de eerstvolgende te zijn. Dit tweede deel van zijn Indonesië-cyclus De randgebieden is een intrigerend document over een van de minst beschreven samenlevingen van Indonesië. Het laat zich lezen als een zeer persoonlijk en bij vlagen hallucinerend reisboek over authenticiteit, vervreemding en ontbering in een hedendaags terra incognita.