Een bejaarde man vindt de ziek geworden vriend van zijn jeugd terug en leert diens dochter kennen. Hij ziet hem sterven en weer tot leven komen in de jonge vrouw met wie hij een extatische liefde beleeft. Zij bezorgt hem nagelaten papieren die hij leest als scherven van een spiegel waarin hij zijn eigen verleden herkent. Dat verleden blijkt niet alleen een verhaal over knapen die op weg zijn man te worden in een landelijk stadje dat wordt aangeraakt door de geweldige wereldoorlog rondom.
Volgens Martien J.C. de Jong kan men de roman van Martijn van Tiggelen ook lezen als een documentaire van de bezettingstijd en als het werkschrift van een schrijver die, tegelijk met zijn verhaal, zijn historisch materiaal inlevert. De bevrijding van Steenbergen of Scherven van een spiegel lijkt vooral een ontroerende verbeelding van de genadeloze vergankelijkheid en van het onvermijdelijk echec van het schrijvend geheugen.
De Janus: 'Ik heb voor niks geprobeerd me van Steenbergen los te maken: het werd geen bevrijding maar gewoon de klassieke kringloop. Maar wat wou je; de klok is rond.'
Silvia: 'Laten we er af en toe aan denken, maar er nooit over praten of schrijven. Het zou zoiets worden als een onderbelichte of misschien wel een overbelichte foto. In ieder geval fout en vals.'
De Tinus: ' "Waar moet ik nou naartoe mee al m'n kinders?". klaagde vrouw Melis. De gewonde Duitser keek niet alleen naar haar maar naar het puin en het bloed en naar alle mensen tegelijk. En hij zei, alsof iedereen schuldig was: "Dàs ist die Befreiung".