Lang duurde Pietjes verdrietelijkheid niet en al spoedig was zij de wel wat al te bitse terechtwijzing in zooverre te boven gekomen, dat zij reeds den volgenden morgen, onder haar werk, een lustig lied kon zingen. Zij had in den laatsten tijd veel aandrang om een liedje aan te heffen. Vooral scheen zij veel te voelen voor een zeer sentimenteel lied, waarin de droevige omstandigheden werden bezongen twee jonge menschen, die zoo innig veel van elkaar hielden en op zoo hardvochtige wyze door verdwaasde rijke ouders, in hun liefdesuitingen met de strengste middelen werden gedwarsboomd. Natuurlijk was dan 't treurende meisje uit 't lied, Pietje zelf en, zooals haast van zelf sprak, was de schier wanhopige minnaar Jaap Smelders, de onvermoeide jager.

Toch had de van haar meester en meesteres ontvangen berisping dit bij haar uitgewerkt, dat zij aich stellig voornam om geen aanleiding meer te geven tot 't bekomen van meer dergelijke standjes. Zij zou in 't vervolg dubbel en dwars haar best doen, om soortgelijke onaangenaamheden met de uiterste zorg te voorkomen.

Jaap dacht ook weldra weinig meer over de kwestie waarover oome Frans hem zoo hevig had gekapitteld. In ieder geval had hij nog een jaar voor zich eer aan 't dreigement gevolg zou worden gegeven. Er kon in zoo'n tijd nog heel wat gebeuren. 't Was nu pas in 't begin van November, dus geen zorg voor de toekomst. En als dat jaar voorbij was, zou hij hebben te kiezen tusschen Geertje Hilding of arm en berooid in de wereld te staan. Nu, als 't er ten slotte toch van komen moest, dan maar den knoop doorgehakt en weggegaan uit oom's omgeving. Voorshands bleef hij zich maar bepalen bij de jacht, al moest deze liefhebberij dan ook meestal tersluiks, en vaak bij maanlicht worden uitgeoefend.

Als de winter eens wat streng werd, kon hij ook eens buitendijks gaan jagen op rotganzen, zooals ook boer Maalders, bij wien Pietje in dienst was, meermalen deed. Aan dat jagen tusschen de ijsschotsen had hij nog niet meegedaan. Voor iemand, die met het terrein buiten den dijk niet al te goed bekend was, leverde 't jagen tusschen 't ijs altoos eenig gevaar op. Welgemoed toog hij den volgenden dag, in de avondschemering, weer naar de rietplassen bij den dijk. In het boetje gekomen, onderzocht hij eerst nog eens zijn op zoo zonderlinge wyze teruggebracht jachtgeweer. Andermaal verdiepte hij zich in de geheimzinnige zaak. Dat er een onbekende vriend achter zat, was haast buiten twijfel. Aan de welbekende vriendin dacht hij, althans in verband met 't geweer, volstrekt niet. Voor 't overige was zijn gemoed geheel van haar vervuld. Telkens weer moest hij vergelijkingen maken tusschen haar en Geertje, en dan kreeg Pietjes beeld voor den onvermoeiden jager een beteekenis, die hij niet onder woorden zou hebben kunnen brengen.

Door al dat peinzen over haar, werden zijn gedachten zelfs afgeleid, toen hij tusschen 't hooge riet zat ineengedoken, loerende op de komst van een trek ganzen. Gewoonlijk kondigden zich de vreemde gasten reeds aan door 't eigenaardig geluid, dat zij ook vaak onder 't vliegen deden hooren en waardoor zij den jager op de hoogte brachten van de richting in welke de vogels hun koers namen. 't Viel niet zoo gemakkelijk er een te schieten, omdat de jachtkogels op de dikke vederbedekking alleen de verlangde uitwerking hadden, als de ganzen laag vlogen. Met dit alles werd door Jaap terdege rekening gehouden.

Terwijl hij daar nu in 't stille nachtelijk uur meer aan Pietje Veerkamp dacht dan aan 't schieten op ganzen, werd toch zijn aandacht getrokken door een naderende vlucht ganzen, die met gelijkmatigen vleugelslag naderde, en wel in de richting waar hij zich een schuilplaats had gekozen. Nu opgelet, en geen verliefde droomen meer.