Recensie:
De Gids. Jaargang 102(1938)
"Truus Eygenhuysen, Een Schipbreuk, met platen en boekversieringen van Willem Arondeus. - Nederlandsche Keurboekerij, 1937, Amsterdam.

Maria Bylaendts, een jonge onderwijzeres, trouwt met een boerenjongen. Men waarschuwt haar daarvoor. Een huwelijk als dit kan immers nooit goed gaan, maar zij is dermate onder de bekoring gekomen van Harm's stoere primitieve kracht, dat zij naar dezen raad niet wenscht te luisteren met alle gevolgen van dien. Zij kan niet wennen aan haar nieuwe omgeving ook al leek deze in den beginne nog zoo pittoresk, zij heeft ook geestelijk niet genoeg aan den jongen van het land. Even lijkt het leven beter te zullen worden, wanneer er een meisje wordt geboren, maar het sterft alras. En dan houdt Maria het niet meer uit. Ze gaat weg, omdat ‘liefde niet het eenige is. We willen het wel, we zeggen het wel, maar het is niet zoo....’ Jaren later komt zij terug en zij blijft omdat de man haar nu noodig heeft. Dat is voor haar voldoende, meer vraagt zij niet.

Dit eenvoudig, in aanleg zeker verdienstelijk, gegeven heeft een krachtiger talent van noode om tot zijn recht te kunnen komen dan dat waarover Truus Eygenhuysen beschikt. Men kan niet zeggen dat het boekje, dat eigenlijk een novelle is, zonder gevoel is geschreven, maar doorgaans lijkt dit gevoel bedenkelijk op sentimentaliteit. Men komt nooit onder den indruk van het somber lot dat zich aan deze twee levens voltrekt, het heeft geen dramatische spanning en wanneer ik bedenk op welke wijze een Julien Green deze verlatenheid en onafwendbare verwijdering zou hebben uitgebeeld dan komt men aan een eventueele, zelfs nóg zoo geringe, waardeering voor Een Schipbreuk niet toe."
J.C. (= Jan Campert)

Bron: De Gids. Jaargang 102 (1938)