Recensie
- Anna de Savornin Lohman, De Hollandsche Lelie. Jaargang 22 (1908-1909). Bij het verschijnen van de eerste druk.

"Bij de zekere partijdigheid, die vóórzit, waar het geldt Cornelie Noordwal, in haar groeiend succes, te belemmeren, zoeken zekere critici er, wat háár werk betreft, hun kracht in haar den maatstaf aan te leggen van ‘woordkunst’, en van de van Deyssel- of van Eeden-literatuur. Daar nu Cornelie Noordwal met déze richtingen niets te maken heeft en een geheel ander genre beoefent, is niets gemakkelijker dan haar, op den grond dat zij dus dáárom niet deugt, af te maken. Gemakkelijk, maar... onbillijk! Toch houdt die onbillijkheid een groot compliment in voor de beteekenis van haar arbeid. Immers, ware zij een nul, ‘une quantité négligeable,’ men zou zwijgen en haar in niets-beteekenende lofspraakjes tevreden stellen met diezelfde afmakerij-complementjes, waarmede collega-broodschrijvers van haar sexe, die ik beleefdheidshalve nu maar niet nader noemen wil, aan den kant worden gezet, als niet der moeite eener meer ernstige beschouwing waard. Met de schrijfster echter van de zeergoed verkochte romans Intra Nos,
-
De Winkeljúuffrouw van l'Oiseau d'Or, en anderen, die door hare zoo populair-geworden, door van Eysden zoo verdienstelijk opgevoerde tooneelstukken: De Referendaris-titûlair en Kunstlievende Dames een soort beroemdheid werd, is het voor de jaloersche kunstbroeders (tegelijk recensenten) een geheel ander geval. Bij haar komt de wangunst in het spel; en, wangunst is een slechte beoordeelaar! Men moet den arbeid van Cornelie Noordwal bekijken zonder haar vergelijken met dezen of genen, met die richting of dat kunstbeginsel, als een zelfstandig iets, namelijk als voor het groote publiek geschreven onderhoudende lectuur, zonder pretenties of aanstellerij van diepzinnigheid. En, laat mij er vóór alles den nadruk op leggen, dat zij zich in dit haar eigen genre dan zéér beslist onderscheidt door haar uitgesproken talent, haar geestigheid en oorspronkelijkheid, van b.v. eene Therese Hoven, een Melati van Java, een Louise B.B., en zoovele anderen wier boeken zich nimmer verheffen boven het zéér-middelmatige, terwijl die van Cornelie Noordwal zich boven alles kenmerken door een helaas in ons koud en nuchter Holland zoo zeldzaam voorkomende gave van humor, vereenigd met diep gevoel, waardoor hare romans in hun soort meesterstukjes zijn, meesterstukjes van opmerkingsgave en realiteit.
- Ik meen het vroeger al eens te hebben gezegd, men zou Cornelie Noordwal in zekeren zin kunnen noemen een Hollandsche Dickens. Veelgelezen en veelgeliefd als diens romans eens openlijk waren, en ook nu nog in stilte het zijn, ziet de hedendaagsche, zelf tot scheppen zoo onmachtige criticus toch hemelhoog op hem neer! Het is dus geen slecht gezelschap, waarin Cornelie Noordwal verkeert, wanneer zij dit lot met hem deelt: lot van te worden veroordeeld door de critiek en bewonderd door het publiek. Evenals Dickens schept zij goed-in-elkaar-gezette, uit de gewone werkelijkheid afgeziene verhalen, ingekleed in een even amusanten als dikwijls roerenden vorm; evenals Dickens óók zet zij gaarne op ieder harer personen een fabrieksmerk, dat hem onderscheidt, tot een type stempelt, - en door de overdrijving waarvan zij vermoeiend en eentonig wordt. Helaas, helaas, die overdrijving! Zij zal uw ongeluk worden, Cornelie Noordwal, en héél uw mooi talent ten ondergang brengen, als gij niet oppast, en u-zelve leert beperken wat het te véél betreft."