Op vuil schutblad opdracht, naam en datum (Ter herinnering aan Eng. Hartog 26 November 1958)
: "Een Amsterdamse liefdesroman waarin de invloed van Couperus duidelijk merkbaar is."

Recensie: Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 31
Ellen, Een Herfststorm, Amsterdam, Em. Querido, 1921.

Wie er, als ik, aan begonnen is, terstond na de lezing van ‘Eén uit Velen’ lijkt een romannetje als dit, met zijn onuitspreekbaren titelGa naar voetnoot*), aanvankelijk een beetje frivool, en ook niet heel erg de moeite waard. Wat kunnen ons, nog vol ontroering als wij zijn door het plastisch en zoo innig verhaal over Stiena en haar Rinus, nu plotseling Marianne Vermeer's kortstondige bevlieging voor Henk van Royen en haar zich tot liefde ontwikkelende kameraadschappelijkheid voor ‘Dolf’, den schilder, schelen! Maar, zegt ge, dat is dan ook volstrekt niet noodig, twee zoo ongelijksoortige boeken - men ziet dat van buiten al haast! - vlak achter elkaar te lezen. Zeer schrander opgemerkt, vernuftige lezer. Ik zei het dan ook alleen maar, om er vervolgens bij te kunnen voegen, dat bij mij, en waarschijnlijk bij mijn onderstelden lotgenoot, Ellen zich ten slotte toch wist te handhaven. Zij overwon natuurlijk niet over Marie Gijsen - die in alle opzichten haar meerdere is - maar zij wist ons toch voorzich te winnen, zij wist zich te doen.... vergeven, te doen volgen, te doen bewonderen zelfs ten slotte. En dat met zulk een opgewonden verhaal, over liefde die niet heel diep kan zijn gegaan? Ja, want zij beleefde dat verhaal en wist ons meê te sleepen door de warmte, de omstuimigheid van haar woord.

Deze Herfststorm is de beste vertelling die Ellen geschreven heeft, de eenige goede zelfs. Haar brieven (‘Een Vriendschap’) waren, als zoodanig, misschien iets beters, maar dat zij toch ten slotte nog een novelle zou leeren schrijven, had ik niet gedacht. Mijn eerlijk gemeend compliment daarvoor! Het bewijst hoe, bij echte geestdrift, levenskracht en werklust, met een matig talent valt te woekeren.

Dat ook dit verhaal van Ellen een bijna lyrisch subjectief karakter draagt behoef ik haast niet te vermelden. Een romanschrijfster in optima forma, die haar personen hun eigen bestaantje leven doet, die maar aandachtig kijkt en luistert, en dan opschrijft wat zij ziet en hoort, zóó eene zal Ellen wel nimmer worden. Haar Marianne is...... de briefschrijfster uit Een Vriendschap, is Klaartje Hartig en de heldin uit haar andere verhalen. En Dolf, haar held, is de vereerde, geïdealiseerde kunstenaarsfiguur, dien wij ook al van haar kenden. Hij deed mij een beetje aan Murger denken, hij is modern-romantisch, deze ruwe, bijna brute, kerel, die toch zoo fijngevoelig is en zoo'n vervaarlijk knap artiest. Maar de beste, de verrassende figuur in Ellens boekje is Henk van Royen. Deze hollander leeft. Dit is de echte Amsterdamsche gedistingeerde kantoorheer, gesteld op zijn fatsoen, zijn ‘goeden naam’, toch wel hunkerend soms naar een avontuurtje, maar even voorzichtig als hij gedistingeerd is. Geen hark, geen ‘sloome Hein’, o neen, een meneer, een haast overbeschaafde, haast overbeheerschte.... meneer. Een type!
H.R. (= Herman Robbers)