- later eens een tijd aanbreken, waarin de weg geplaveid is voor een ander, die onze letterkunde een goede vertaling kan brengen, d. w. z. een letterlijke, die het karakter van het Indische proza en de oorspronkelijke versmaten behouden heeft. Hoewel ik over het algemeen den tekst der Bombay-editie volgde, liet ik hier en daar een vers weg, om er elders een paar uit een afwijkend handschrift in te voegen. De eigennamen bleven onvertaald. Waarom zou men ze overzetten? Wij leven in Nederland, waar het nog steeds een deugd heet "het kind bij zijn naam te noemen". Toch was mij dit voor alle dieren onmogelijk. Bij een vogelkenner is er onderzocht; doch, toen hij het lijstje der namen in handen had en de boeken van den burgerlijken stand der gevleugelden had opgeslagen, bleek het al spoedig, dat "er bij waren, die er niet waren" zoo bv., de ardea sibirica, waar ik dus maar wat van maken moest en waar ik, al zeg ik het zelf, iets heel kranigs van gemaakt heb.

Niet altijd las ik in een vers, wat een ander er in vindt; heb ik nu telkens verkeerd werk geleverd, als ik afwijk? Ik hoop het niet, al ben ik er hier en daar een beetje bang voor! Maar wat komen wij verder, door altijd anderen na te praten? Er zijn papegaaien genoeg, véél, véél meer nog dan er ooit lieden geweest kunnen zijn, die in vorige levens "tongezonden" bedreven! Ook heb ik eenige keeren den tekst een kleinigheidje gewijzigd, zoo bv. in:

goeņiganagaņanārambhe na patati

nipatati

en in het vers, dat met anyonyair begint en waar men het met kim te kwaad heeft, zette ik: kim anyair.

Verder werd nu eens een klinker verlengd, dan weer verkort o.a. in: boeddhim ananoerakto'yam ihābhayam ayam jadah.

Dat is een gevaarlijk werkje, ik erken het, als men niet nauwgezet met het metrum te rade gaat. Of men er echter tè bevreesd voor zijn moet? is ook een vraag. De Sanskrit-litteratuur heeft eveneens haar "tachtigers", die assonneeren en binnenrijmen en woordkunstelenen en "de beteekenis der woorden van verre halen" en zich bekreunen om de regels, comme de l'an quarante!

De aanteekeningen zijn "natuurlijk weder onvolledig". Wie er zich opnieuw aan ergert, zette zich aan den arbeid. Er is veel kans, dat zijn werk beter is dan het mijne en in het einde "onvolledig" blijkt!

Hoewel ik Nārāyana's naam op het titelblad heb laten afdrukken als dien van den schrijver, acht ik het vraagstuk -auteur is wie de werkelijke verre van opgelost! Niet alleen het versje, dat als bewijs moet dienen, ook de laatste pagina's zijn, dunkt me, van een zóó anderen stijl, dan die van het overige gedeelte, dat ik mijzelf niet voor een ketter houd, al is mij in dezen het geloof nog niet verleend!

AMSTERDAM, 6 September 1910.

H. G. VAN DER WAALS.