FERNAND AUWERA met zijn vierde roman MATHIAS 'T KOFSCHIP (1967) de problematische tussen literatuur en engagement scherp gesteld, en op die manier geparticipeerd aan een kwestie die de geesten in de woelige jaren zestig beroerde. Nadien heeft hij daarover een aantal auteurs geïnterviewd in de bundel Schrijven of schieten? (1969).

Narcistische zelfanalyse en bevlogen dadendrang trekken in Mathias' gemoed tegen elkaar ten strijde. Eerst tracht hij een autobiografie te schrijven, maar 'alle herinneringen, gewetensonderzoeken en inventarissen leveren slechts komisch bedrog en smerige leugens op'. Hij voelt zich de gevangene van de onbetrouwbare woorden en kan schrijvend niet uit zijn eenzaamheid ontsnappen. Hij wil een directe impact op de maatschappij. Daartoe wordt hij lid van een mysterieuze revolutionaire organisatie en krijgt een opdracht in de stad Naakan. Daar heerst echter carnavalesk feestgedruis, en de lezer weet in die surrealistische sfeer niet of Mathias terecht voor de moord op een kind voor de rechtbank wordt gesleept. Hij redt zich door een evangelische redevoering, komt wanhopig en ontgoocheld in de zichzelf vernietigende stad terecht, en wordt doorkerfd door een uiteenspattende spiegel, zodat hij zelf in tientallen fragmenten verdwijnt.

Fernand Auwera heeft de drie verhaaldraden - de onmogelijke autobiografie, het onmogelijke engagement en het onmogelijke schrijven - met veel metier verweven, zodat hij paradoxaal aantoont dat schrijven wél ergens toe leidt.